چند شب پیش تو یکی از شبکه های تلویزیون از بچه های زیر 7 سال خواسته شده بود تا در مورد آرزوهایی که از امام رضا دارند صحبت کنند:
از امام رضا می خوام که مامانم برام اون دایناسوره را بخره. خبرنگار ازش پرسید کدوم دایناسور؟ پسر بچه هم در حالی که با حرکت صورتش می خواست نشون بده که اون قدر هم چیز بزرگی نیست و مطمئنا مامانش از عهده خریدش برمی آد گفت: همون که تو اون مغازه هست دیگه!! و با دست به سمت مغازه اشاره کرد.
یکی دیگه از بچه ها می گفت از امام رضا می خوام که مامانم برام ماشین پلیس بخره
اون یکی از آرزوی داشتن یک آدم آهنی بزرگ صحبت می کرد و از امام رضا می خواست که یک دونه نصیبش کنه
و....
آرزوهای بچه ها زیاد بود و مثل آرزوهای ما آدم بزرگا تموم نشدنی. با خودم فکر کردم که اگه هرکدام از این بچه ها یک دعای مستجاب داشتند، آیا بازهم از امام رضا می خواستند براشون دایناسور و آدم آهنی و ماشین پلیس بفرسته؟ ولی با خودم فکر کردم اینها نهایت آرزوهای یک کودکه که با تمام صفا و صداقت قلبش از امام رضا طلب می کنه. ولی ما آدم بزرگا که خودمون را عاقل تر از این بچه ها می دونیم چی؟ وقتی قراره دستمون را بلند کنیم و از خدا چیزی رو طلب کنیم، آیا هرگز به این فکر می کنیم مطرح کردن این دعا در درگاه خداوند چه جایگاه و مرتبه ای داره؟ حالا فکرش را بکنیم ببینیم آیا درخواست پول و شهرت و خیلی دیگه از آرزوهایی که هرکدوممون از خدا داریم آیا به همون سادگی آرزوهای بچه ها نیست؟
بعضی دعاها و حوائج ما مثل خواسته کودک سرماخورده ای که از مامانش تقاضای بستنی می کنه.
از آنجایی که خدا می دونه ما اونقدرها هم که ادعا می کنیم عاقل نیستیم، راه چگونه خواستن را در کتابش بهمون یاد داده، البته اگه وقت بذاریم و یه سری بهش بزنیم.
  فَإِذَا قَضَیْتُم مَّنَاسِکَکُمْ فَاذْکُرُواْ اللّهَ کَذِکْرِکُمْ آبَاءکُمْ أَوْ أَشَدَّ ذِکْرًا فَمِنَ النَّاسِ مَن یَقُولُ رَبَّنَا آتِنَا فِی الدُّنْیَا وَمَا لَهُ فِی الآخِرَةِ مِنْ خَلاَقٍ * وِمِنْهُم مَّن یَقُولُ رَبَّنَا آتِنَا فِی الدُّنْیَا حَسَنَةً وَفِی الآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ (1)
ترجمه: هنگامى که مناسکِ (حج)ِ خود را انجام دادید، خدا را یاد کنید، همانند یادآورى از پدرانتان (آن‏گونه که رسم آن زمان بود) بلکه از آن هم بیشتر! (در این مراسم ، مردم دو گروهند:) بعضى از مردم مى‏گویند: «خداوندا! به ما در دنیا، (*نیکى*) عطا کن!» ولى در آخرت، بهره‏اى ندارند و برخى از آنان مى‏گویند پروردگارا در این دنیا به ما نیکى و در آخرت [نیز] نیکى عطا کن و ما را از عذاب آتش [دور] نگه دار.

(1). آیه 200 و 201 سوره مبارکه بقره