هیچکس به من نگفت
که غیبت شما ، به معنای نبودن نیست ، به معنای ندیدن هم نیست ، چرا که تو روی فرش مجالس ما ، قدم می گذاری. در بین مایی، ما را می بینی و می شناسی. ما هم تو را می بینیم ولی نمی شناسیم. مگر نه این که شما را تشبیه کرده اند به یوسف علیه السلام که برادران را دید و شناخت، ولی برادران او را با این که دیدند نشناختند.*
مگر نه این است که در دعای ندبه می خوانیم ، ای غایبی که غایب از ما نیستی؛ فدایت شوم، ای دور از مایی که از ما دور نیستی. (دعای ندبه: بنفسی انت من مغیب لم یخلومنا بنفسی انت من نازح ما نزح عنا).
مگر نه این است که وقتی می آیی، خلایق انگشت به دهن می مانند که ما این آقا را نه یکبار، بلکه بارها دیده ایم. پس تو اینجایی در بین ما، ولی غایبی ، یعنی ناشناخته ای، نشناختن هم گناه ماست، مشکل تو نیست ، تو برای من غایبی که نمی شناسمت.
ای کاش در نوجوانی به من گفته بودند که با شناخت تو ، غیبت حداقل برای خودم ، تمام شدنی است.
                                          
ای کاش بودنت را هر لحظه با تمام وجودم حس می کردم.
بارها روی تو دیدم ولی نشناختم، لاله از باغ رخت چیدم ولی نشناختم
کعبه را کردم بهانه تا بگردم دور تو، آمدم دور تو گردیدم ولی نشناختم.
برگرفته از کتاب: «هیچ کس به من نگفت»