دکتر شریعتی در مقدمه کتاب علی حقیقتی بر گونه ی اساطیر این طور نوشته است:
یک آیه در انجیل هست که من خیلی دوستش دارم و فکر می کنم اگر همه ی انجیل تحریف شده باشد، این آیه اصیل است. زیرا بوی سخن یک پیغمبر را می دهد و تصور نمی کنم کسانی که به تحریف یک کتاب آسمانی می پردازند، این قدر شعور و ذوق داشته باشند که چنین جمله ی زیبایی بسازند.
می گوید: ای انسان ها! از راههایی مروید که روندگان آن بسیارند. از راههایی بروید که روندگان آن کم اند.
دکتر شریعتی در ادامه می گوید: روحانیون قشری قسطنطنیه برای این که به مضمون آیه عمل کنند، هیچ وقت از خیابانهای اصلی و شلوغ عبور نمی کردند، بلکه از کوچه پس کوچه های خلوت می گذشتند. این آیه نشان می دهد که گاه یک زیبایی شگفت، یک فکر بلند و یک سخن عمیق، در اندیشه هایی که شایستگی فهم آن را ندارند، به چه صورت مضحکی تجلی می کند و مسخ می شود.
و علی، این روح پرشگفتی که در همه ابعاد گوناگون و حتی ناهمانند بشری قهرمان است، امروز در میان شیعیان خویش چنین سرنوشتی دارد.
و این امام راستین، شیر پیروز روزهای مدینه و روح تنها و دردمند شب های نخلستان که رسالت خاصی در تاریخ دارد، اکنون از همه وقت ناشناخته تر است و کاش ناشناخته می بود که بد شناخته تر است...
واقعا توجه به موقعیتی که اکنون در آن قرار داریم نشان می دهد که این حرف دکتر شریعتی چقدر در جامعه فعلی صدق می کند. وقتی هر کس علی (ع)  را آنگونه که خود دوست دارد توصیف می کند نه آنگونه که واقعا هست. تا به حال چقدر سعی کرده ایم او را بشناسیم و با مرام و راه و روش وی در زندگی آشنا شویم و در مدار وی قدم بزنیم؟
امروز می تواند نقطه شروع خوبی برای حرکت بر مدار زندگی این بزرگ مرد تاریخ اسلام باشد، مردی که شیعه و سنی، مسلمان و غیر مسلمان را مبهوت عظمت وجودی خویش کرده است.