قسمت اول
در سالهای نه چندان دور، هر کدام از مناطق ایران نوع پوشش خاص خود را داشت، پوششی که متناسب با شرایط آب و هوایی و اقلیمی همان سرزمین بود. اما متاسفانه اتخاذ سیاست های غلط و یا حتی نبود هیچ گونه سیاستی برای رشد و گسترش فرهنگ بومی هر منطقه باعث شده است تا این سرمایه عظیم فرهنگی رو به افول رود. اینکه جوانان کمتر تمایل دارند تا از لباس های بومی منطقه خود که البته تنها یکی از معیارهای فرهنگی هر منطقه است، استفاده کنند. موضوعی است که باید در آسیب شناسی پوشش جامعه ایرانی به آن توجه جدی کرد.
امروزه دیگر پوشاک جنبه حفاظتی برای مصون نگه داشتن بدن انسان در برابر عاملهای طبیعی و آب و هوایی ندارد. موضوعی که نیاکان ما خیلی بهتر از ما به آن پی بردند و استفاده از انواع رنگ ها متناسب با هر منطقه جغرافیایی نشان دهنده درک درست و شناخت صحیح آنها از انسان و نیازهای او بوده است. اما این موضوع در جامعه فعلی ما تقریبا نادیده گرفته شد، تاجایی که طراحان و وارد کنندگان لباس بدون هر گونه شناختی از جامعه، طرح و مدلی را به جامعه معرفی کردند که با هیچ یک از جنبه های فرهنگی، اجتماعی و حتی اسلامی جامعه ما هماهنگ نیست. 
 
پ.ن: سعی می کنم در حد بضاعت  از جنبه های دیگری به این موضوع که امروزه حرف همه مجالس و محافل شده است، نگاهی بیندازم.