چقدر کارفرهنگی کرده ایم ؟(قسمت اول)

هر زمان که بحث عفاف و حجاب در جامعه مطرح می شود این سوال به ذهنم خطور می کند که تذکر لسانی تا چه می تواند مفید باشد؟ و آیا راه مبارزه با بی حجابی و بد حجابی فقط و فقط گشت های ارشاد است؟ قصد تخطئه این مسئله را ندارم اما همیشه بر این باور بوده ام زمانی این تذکر لسانی می تواند اثرگذار باشد که به دیگر جنبه های بحث امر به معروف و نهی از منکر نیز توجه شود. اینکه ما بدون هیچ کارفرهنگی فقط با استفاده از گشت های ارشاد بخواهیم وضعیت حجاب و عفاف در جامعه را سامان دهیم؛ تفکر غلطی است و جز صرف هزینه های بسیار در زمینه های مادی و معنوی راه به جایی نخواهد برد.
باید گفت که این کار در بیشتر مواقع می تواند نه تنها به بهبود شرایط کمک نمی کند بلکه گسترش بدبینی افراد را درخصوص دین و مقوله حجاب به همراه خواهد داشت. زمانی که رئیس جمهور در سخنرانی خود بحث حجاب و عدم برخوردهای نظامی را مطرح کرد؛ همه بدون اینکه به درستی و نادرستی این موضوع توجه کنند، فقط و فقط بنای مخالفت با آن را گذاشتند و گروهی این صحبت را یک ژست سیاسی و گروهی دیگر تغییر در تفکرات رئیس جمهور تعبیر کردند و به انتقاد از احمدی نژاد پرداختند. هرچند هنوز با اینکه چند ماهی از این مسئله گذشته است اما معتقدم این حرف بسیار بجا و سنجیده بود؛ چرا که برخورد های انتظامی باعث گسترش حجاب در جامعه نمی شود بلکه تنها مظلوم نمایی این قشر را به همراه خواهد داشت.

پی نوشت: این مطلب تنها دغدغه های ذهنی من است و اصلا قصد ندارم بگویم کاملا درست است. در این پست و پستهای بعدی چندی از مشاهدات و تجربیات خود را که مرا در درست بودن این نظریه مصمم تر کرد بیان خواهم کرد.