نماز پیوند انسان با خلق هستی و "رب العالمین" نردبان عروج آدمی در مسیر الی الله است. نماز تکرار و تلقین برنامه و طرح چگونه زیستن و چگونه ساختن است.
"هر نمازی که صورت می گیرد، مزد اعمال آنروز انسان است. اگر انسان در آن روز عمل صالح بجا آورده باشد، زمینه یک نماز خوب خواندن برایش فراهم است، بی اینکه انسان دقت کند که نمازش با حضور باشد، درست است؛ اما با دقت انسان و زور او درست نمی شود و مسئله حل نمی شود. انسان باید زورهایش را قبل از نماز بزند. یعنی فرد بگوید حالا من تصمیم می گیرم که در حال نماز حضور قلب داشته باشم،
این فرد می فرماید اما به اواسط حمد که رسید می بیند مرغ از قفس پرید. دیگر این فرد هست و خیالات خودش در همان کارهایی که در غیر نماز بوده. به هر چیزی که انس داشته باشد در حال نماز فوری انس او به همان چیز متوجه می شود. اما اگر قبل از نماز کار صالحی کرده باشد، در حال نماز انسی برایش حاصل می شود که خودش می فهمد که برایش بی سابقه بوده است و غیر منتظره. حضور برایش فشاری ندارد. حضور برای او سکون دارد، تسکین و سکینه و طمانینه دارد. اینها برایش حاصل می شود. پس باید ریشه عدم حضور قلب و غفلت و حواس پرتی را در امور قبل از نماز مشاهده کرد."
برگرفته از کتاب نماز، درسهایی از استاد حائری شیرازی
پی نوشت: این کتاب را چند وقت پیش از میان یکسری کتابهای قدیمی پیدا کردم، نمی دانم الان هم منتشر می شود یا نه؛ اما واقعا از خواندنش لذت بردم