بازی در زمین دشمن
اگر در جنگ تحمیلی جوانان این مرز و بوم با دست خالی ولی ایمان و اعتقاد و توکل به خدا توانستند از همه مرزهای این کشور محافظت کنند و حتی یک وجب از آن را به دست دشمن ندهند، امروز نیز به نظر می رسد یک حرکت جهادی برای ایستادن در برابر این هجمه عظیم فرهنگی لازم است، جنگی که با نشانه گرفتن اعتقادات ما تلاش می کند، همه آن چیزی را که موجب پیروزی در جنگ هشت ساله گردید از ما بگیرد. متاسفانه اکنون بسیاری از مسئولین نیز آگاهانه و یا ناآگاهانه در زمین دشمن بازی می کنند، که از آن جمله می توان به استفاده از روشهای نادرست و ضربتی در مقوله حجاب اشاره کرد، روشهایی که با توجه به نبود بستر مناسب نه تنها سودی به حال جامعه ندارد، بلکه اثرات تخریبی آن بیش از تصور است. مسئولین به جای یافتن مشکل اصلی و حل آن بیشتر به دنبال پاک کردن صورت مسئله و تبرئه کردن خود هستند؛ البته من با برخورد انتظامی به طور کامل مخالف نیستم اما به نظرم این طرح در صورتی می تواند موفق باشد که به دیگر جنبه های آن نیز توجه شود. وقتی تولید کنندگان و وارد کنندگان پوشاک اجازه تولید، عرضه و واردات هر نوع لباسی را داشته باشند، برخورد با افرادی که از همان پوشاک های عرضه شده در فروشگاهها استفاده می کنند، بمصداق همان پاک کردن صورت مسئله است. وقتی نتوان یک مانتو مناسب با حجاب و پوشش ایرانی و اسلامی در فروشگاههای سطح شهر یافت، توبیخ افرادی که از این البسه استفاده می کنند کار ناشایستی به شمار می رود( البته این به معنی تبرئه کردن افرادی که از این لباس ها استفاده می کنند نیست).
وقتی نظارتی بر وضع حجاب در دانشگاهها، نمایشگاهها، فروشگاهها و ادارت دولتی و غیر دولتی وجود ندارد، تصور اینکه بتوان تنها با برخورد قهری در خیابانها با پدیده بی حجابی مبارزه کرد، فکری کودکانه به شما می رود. درست است که روزگاری جوانان این سرزمین با دادن جان خون با تمام قوا از مرزهای آبی و خاکی و استقلال این کشور دفاع کرده اند ولی اکنون دشمن به مرزهای فرهنگی ما حمله کرده است، حمله ای که تنها با بصیرت و آگاهی از حرکت دشمن می تواند به ما قدرت کافی برای مقابله را بدهد. البته افراط و تفریط از آفت های حرکت در این مسیر است.

نمی توان منکر این موضوع شد که پوشاک ابتدا جنبه حفاظتی داشته است؛ اما بعدها با توسعه فعالیت های اجتماعی و فرهنگی در جامعه و شکل گیری عقاید دینی و مذهبی، پوشاک علاوه بر نقش حفاظتی خود نقش های دیگری را نیز در بر گرفته است.هرچند در مطالعات انجام شده بر نوع پوشش همواره به این مسئله تاکید شده است که انسان همواره حتی در جایی که شاید ضرورتی برای پوشش وجود نداشته است، سعی می کرده لباس و پوششی داشته باشد، مسئله ای که در مطالعات جامعه شناسی از آن به عنوان حیا نام برده می شود و آن را از جمله تفاوت های بین انسان و حیوان می دانند.
متاسفانه در دوران پهلوی اول و دوم تلاش زیادی برای گسترش فرهنگ برهنگی انجام شد. هرچند در دوران پهلوی اول، این کار بیشتر با زور و استفاده از فضای رعب و وحشت و اعمال فشار بر جامعه زنان صورت گرفت، به طوری بسیاری از زن ها تا آخر سلطنت رضاخان از خانه خارج نشدند، حتی در بسیاری از خانه ها حمام ساخته شد تا زن ها برای استحمام نیز مجبور نباشند از خانه خارج شوند، اما در زمان سلطنت پهلوی دوم به دنبال فشار علما و مردم قانون کشف حجاب لغو گردید، و سعی شد تا با استفاده از برنامه های تبلیغاتی زنان را مشتاق به برداشتن حجاب کنند.در این دوره بیشتر سعی شد تا با استفاده از رسانه های گروهی، مراکز آموزشی، ادارات و سینماها بی حجابی و برهنگی را در سطح جامعه گسترش دهند.
در همین راستا مستر همفر در خاطرات خود می نویسد :
در مسئله بی حجابی زنان، باید کوشش فوق العاده به عمل آوریم تا زنان مسلمان به بی حجابی و رها کردن چادر، مشتاق شوند... پس از آنکه حجاب زن با تبلیغات وسیعی از میان رفت، وظیفه ی مأموران ما آن است که جوانان را به عشق بازی و روابط جنسی نامشروع با زنان تشویق کنند و بدین وسیله فساد را در جوامع اسلامی گسترش دهند.
در واقع در زمان رضا شاه تلاش شد تا با برنامه ریزی های آشکار و پنهان در جامعه و کمرنگ کردن حیا و عفاف، آنا را تشویق به برداشتن حجاب کنند. به نظر می رسید که اکنون آنان دریافته بودند که با زور نمی توان چادر و حجاب را از سر زنان برداشت، آنان با نشانه گرفتن حیا در زنان و غیرت در مردان، تمام تلاش خود را برای اشاعه فرهنگ بی حجابی در جامعه انجام می دهند.میشل هولباک، نویسنده ی اسلام ستیز فرانسوی نیز که دین اسلام را حماقت و خطرناک توصیف کرده، نیز در اظهاراتی به همین نکته اشاره کرده است.  
برای غلبه بر مسلمانان باید آنها را به فساد کشید. ما از راه زور نمی توانیم افراط گرایی دینی را متوقف سازیم، پس بهتر است مسلمانان را به فساد بکشانیم. جنگ بر ضد افراط گرایی اسلامی با کشتن مسلمانان فایده ای ندارد، فقط با فاسد کردن آنها می توان به این پیروزی دست یافت. باید به جای بمب، دامن های کوتاه و تعدادی گوشواره فرو بریزیم؛ چون ضعف واقعی مسلمانان در همین جاست.
ادامه دارد...

قسمت اول
در سالهای نه چندان دور، هر کدام از مناطق ایران نوع پوشش خاص خود را داشت، پوششی که متناسب با شرایط آب و هوایی و اقلیمی همان سرزمین بود. اما متاسفانه اتخاذ سیاست های غلط و یا حتی نبود هیچ گونه سیاستی برای رشد و گسترش فرهنگ بومی هر منطقه باعث شده است تا این سرمایه عظیم فرهنگی رو به افول رود. اینکه جوانان کمتر تمایل دارند تا از لباس های بومی منطقه خود که البته تنها یکی از معیارهای فرهنگی هر منطقه است، استفاده کنند. موضوعی است که باید در آسیب شناسی پوشش جامعه ایرانی به آن توجه جدی کرد.
امروزه دیگر پوشاک جنبه حفاظتی برای مصون نگه داشتن بدن انسان در برابر عاملهای طبیعی و آب و هوایی ندارد. موضوعی که نیاکان ما خیلی بهتر از ما به آن پی بردند و استفاده از انواع رنگ ها متناسب با هر منطقه جغرافیایی نشان دهنده درک درست و شناخت صحیح آنها از انسان و نیازهای او بوده است. اما این موضوع در جامعه فعلی ما تقریبا نادیده گرفته شد، تاجایی که طراحان و وارد کنندگان لباس بدون هر گونه شناختی از جامعه، طرح و مدلی را به جامعه معرفی کردند که با هیچ یک از جنبه های فرهنگی، اجتماعی و حتی اسلامی جامعه ما هماهنگ نیست. 
 
پ.ن: سعی می کنم در حد بضاعت  از جنبه های دیگری به این موضوع که امروزه حرف همه مجالس و محافل شده است، نگاهی بیندازم.